Dziś przychodzę do Was ze świeżutką opowiastką. Świeżutką jak ten serniczek:)
Jedziemy do kościoła. Sporo przed czasem wchodzimy razem by tuż przed ołtarzem się rozdzielić. Tata z Martusią na prawo - by wspomóc grą na gitarze grono chórzystów a Mama z Marcelkiem na lewo - koło nieużywanych organów - by zasilić grono pozostałych wiernych. Wcześniej nasze miejsce było w takim niby korytarzyku między kościołem a zakrystią ale teraz trwa tam remont. Miejsce koło organów wybrane nie przypadkowo, bo jest tam nieco wolnej przestrzeni, którą Marcel skrzętnie wykorzystuje na wszelkiego rodzaju eksploracje. No nie da się ukryć, że nie jest typem dziecka, które grzecznie wysiedzi w ławce całą mszę:)
Gdy stoimy w tym niby korytarzyku, do żelaznych punktów należą odwiedziny Marcela w zakrystii by:
a) przywitać się z księdzem,
b) pokręcić pokrętłem w kościelnym sejfie,
c) sprawdzić czy wszystko jest na swoim miejscu,
d) poruszać gromnice, które stoją obok drzwi.
Dodam, że ksiądz już się przyzwyczaił:)
Dziś przed rozpoczęciem mszy - w związku z tym, że jesteśmy przy organach Marcel wchodzi i schodzi z ławeczki, która stoi tuż obok nich. W tzw. "międzyczasie" kręci się koło klęcznika. W końcu przy bocznych schodkach na ołtarz - pod krzesłami dla ministrantów dostrzega dzwonki, których używa się podczas podniesienia. W pewnym momencie mówi:
- Mama, zobacz - dzwonki.
- Nie wolno ruszać - ostrzegam.
- Ja tylko patrzę.
- Dobrze, możesz patrzeć, ale nie wolno ruszać.
Na to mój kolega siedzący bliżej Marcela mówi:
- Możesz zobaczyć.
Chwila, Marcel znika z pola widzenia. Chcę wstać, ale kolega uspokaja, że O. (pomagający księdzu w przygotowaniach do mszy) - zabrał go do zakrystii. Marcel wraca. Po chwili znów znika. Moja czujność zostaje uśpiona. Nagle widzę jak Marcel dopada INNEGO dzwonka. Tego, którym dzwoni się na rozpoczęcie mszy. (Teraz, odkąd jest remont, ksiądz i ministranci wchodzą do kościoła bezpośrednio przez drzwi od zakrystii zaraz na ołtarz. Obok drzwi jest właśnie ten inny, tymczasowy dzwonek).
Zamarłam. Marcel dzwoni a ja kątem oka widzę jak WSZYSCY wierni podnoszą się z ławek sądząc, że rozpoczyna się msza...
Powiem tylko tyle, że próbowałam zachować powagę, ale sytuacja była tak komiczna, że popłakałam się cichcem ze śmiechu:)) Zresztą nie byłam sama:)
***
Pod koniec mszy nagle gaśnie w części nad organami światło i... wszyscy stojący blisko nas jak jeden mąż spojrzeli w stronę Marcela. Z uśmiechem wyszeptałam - tym razem to nie my:)
***
Po mszy udałam się z Marcelem do zakrystii a ksiądz przywitał nas słowami:
- Marcel, kto to ludziom robi ćwiczenia "padnij-powstań"?
Taka była nasza niedziela:) A jak Wam minął dzień?
