Witajcie:)
Tak jak obiecałam - kolejny post poświęcony wyjazdowi do PL.
Kupując bilety na dziesięć dni nie przypuszczaliśmy, że będzie to aż tak intensywny wyjazd. W tzw. międzyczasie okazało się, że dostaliśmy zaproszenie na wesele (i idealnie wkomponuje się ono w nasz urlop:)
Ślub odbył się w Zamościu - mieście, gdzie mieszka prawie cała rodzina mojego MęŻa. Przez trzynaście lat naszej znajomości tyle się nasłuchałam wspaniałości na temat tego miejsca, że sama byłam ciekawa jakie zrobi na mnie wrażenie.
Malowniczy ryneczek z przepięknie odrestaurowanymi ormiańskimi kamieniczkami obronił się sam nawet mimo braku pogody:)
Na fotkach miś-turysta z martusinowego przedszkola (każdy, kto jedzie na wakacje zabiera tego pluszaka i trzaska mu foty. Później przynosi je do przedszkola i tak inni poznają nowe miejsca - ot, fajny pomysł:))
Oprócz świetnego wesela (gdzie były same pyszności - oj, kilka kilo wpadło jak nic!!! i wytańczyłam się na całego:) miałam okazję spotkać się z prawie całą rodziną. Część osób widziałam na naszym weselu a część spotkałam pierwszy raz! To był na prawdę miły czas.
Do tego wybraliśmy się na rodzinne groby, bo tak nigdy nie mamy takiej możliwości. Odległość z Bydgoszczy do Zamościa (ok.7 h samochodem nie licząc postojów) robi swoje.
Zamość od teraz będzie kojarzyła mi się głównie z ruskimi pierogami (nie uwierzylibyście ile człowiek jest w stanie ich zjeść:))) i z lokalnym patriotyzmem. Każdy z kim rozmawiałam zachwyca się tym miastem i mam wrażenie, że nie chciałby mieszkać gdzieś indziej. Każdy czuje się tam dobrze i co chwilę opowiada jakieś historyczne anegdotki związane z różnymi miejscami.
***
Podczas gdy my oddawaliśmy się hedonistycznym rozpustom w Zamościu, moja Mamcia dzielnie stała na straży ładu i porządku pilnując nasze szalejące pociechy. Nie było to łatwe zadanie. Dziadek poległ już w pierwszej bitwie a Babcia dotrwała do samego końca wygrywając całą wojnę podjazdową:)) Medal się należy jak nic i odpoczynek w sanatorium!!! DZIĘKUJEMY Z CAŁEGO SERCA!!!
***
Oprócz wyjazdu do Z. miałam chwilkę na spotkania z moimi bliskimi. Mam to szczęście, że moi Dziadkowie mieszkają blisko mojego rodzinnego domu - jakieś dwadzieścia minut spacerkiem. A jeszcze większym szczęściem jest to, że mimo swojego słusznego wieku (Babcia w tym roku będzie miała 96 lat!!!) są w pełni sprawni umysłowo i w miarę zdrowi.
Przy każdej okazji Babcia pokazywała nam różne bardzo stare zdjęcia... Teraz i ja zapragnęłam je mieć na pamiątkę... Nigdy wcześniej nie miałam śmiałości o nie pytać, ale jak widzę jak różne rzeczy "ubywają" z Babci domu, bo Babcinka wszystko hojnie rozdaje, to musiałam działać:) Oto kilka z nich.
To moja Babcia w 1942 roku. Zdjęcia zrobiono podczas jej "wywózki" do pracy do Niemiec. Miała to szczęście, że trafiła na bardzo dobrych ludzi, którzy traktowali ją jak swoją rodzinę...
Na fotce przy starej chacie wszystkie panny są ubrane w sukienki, które były dziełem mojej Babci (druga z lewej).
Tu już bardziej współcześnie i jakby "wczasowo" :) Zdecydowanie lepsze czasy. Po prawej 1955 wizyta w stolicy z najstarszymi córeczkami.
***
Krótko przed Wielkanocą Anette
TU poprosiła mnie o adres, bo chciała wysłać mi karteczkę. Stwierdziłam, że to fajny pomysł i też wysłałam do niej świąteczne życzenia. I jakież było moje zdziwienie gdy ja oprócz cudnej karteczki dostałam też jej piękne jajo! Niestety doszło w kawałeczkach ale i tak wzruszyłam się niesamowicie!!! Anette była tak kochana i napisała, że wyśle kolejne. Ja zaproponowałam tym razem polski adres i tym sposobem mogę cieszyć się takim cacuszkiem!!! DZIĘKUJĘ PIĘKNIE!!!
***
To tyle na dziś. Rozpisałam się po całości:))
Miłego dnia! Pa:)
