W deszczu, ale z uśmiechem:)

Witajcie:)
Wczoraj wracając do domu załapałam się na deszcz (malutkie przypomnienie lub oświecenie dla niewtajemniczonych - jeżdżę rowerem:). I tak nie było źle, bo pół godziny przed końcem pracy zaczęło się totalne oberwanie chmury z burzą w komplecie!!! Znalazły się nawet dwie życzliwe osoby, które wyjątkowo kończyły o tej co ja i zaproponowały podwiezienie do domu! Podziękowałam grzecznie, ale zrobiło mi się miło:))) Taka bezinteresowna troska o biednego żuczka:))
Przy wyjściu jeszcze "śmiechy-chichy", że mam fuksa, bo ulewa minęła i już TYLKO pada. Powiedziałam, że dla mnie deszcz jak deszcz tylko "ciężko by się jechało z piorunem w ... plecach" :))) A ktoś odpalił, że fajnie bym świeciła:)))
Wsiadłam na rower. Odpaliłam kaptur. Po sekundzie przestałam cokolwiek widzieć, bo tysiące kropel obsiadło moje okulary niczym natrętne muszki owocówki zdobyczne jabłko:)) Dojechałam do koszmarnego przejścia dla pieszych, gdzie hektolitry wody bryzgały spod kół nadjeżdżających samochodów. Choć, żeby oddać kierowcom sprawiedliwość - nadmienię, że zwalniali próbując delikatnie wjeżdżać w kałuże, bo nie sposób ich było ominąć. I tak byłam cała mokra:) Zatrzymując się, by "wcisnąć zielone"usłyszałam lekki szelest za sobą. Odruchowo odwróciłam się a tam pan również dzielący mój deszczowy los na rowerze. Na oko koło piędziesiątki. Z tak szczerym i rozbrajającym uśmiechem zaczynającym się i kończącym na górnych czwórkach z wolnym przepływem powietrza pomiędzy:))) No nie sposób było nie odwzajemnić takiego uśmiechu!

***
Wczoraj rano musieliśmy podjechać do prawnika, spytać jak się sprawy mają, wpłacić kolejną kasę i podrzucić dokumenty z banku. Martusia pyta:
- Mamuniu, gdzie jedziemy?
- Do pani prawnik.
- Do pani TRAWNIK? - pyta zdziwiona:)))

***
Dziś "dla odmiany" znów pada. Zaplanowałam więc wypad do sklepu, bo miałam do wykorzystania moją "rocznicową-pracową" kartę i chyba niebawem straciłaby ważność:))) A miałabym stracić DARMOWE zakupy?!?!! Nigdy:)))
Po powrocie towarzystwo mocno zmęczone/znudzone poszło spać. Mi nic się nie chciało. To znaczy chciało - zjeść jakieś niewinne ciasteczko, ale bez "babrania i pichcenia". Padło na francuskie.
Z paczki, z paczki i nawet nie zamierzam próbować robić sama skoro można kupić gotowca! Położyć na wierzch co kto chce i do pieca:))) ciasteczka z malinami, migdałami i brązowym cukrem!!! Mniam:)))
(Ostatnio pisała też o nim - w wersji rogalikowej - "kobieta kuchenna" na swoim blogu).

Miłego weekendu Wam życzę bez względu na pogodę:))) Pa!