Odcinek trzeci:)

Witajcie,
mam dla Was kolejny odcinek Mamelkowej historii:)

Żaneta poryczała się z wściekłości. Nie, nie popłakała, tylko właśnie poryczała. Poryczała się jak wkurzona ośmiolatka, która właśnie odkryła, że grudniowy Mikołaj, to lipa. W jednej chwili wszystko rozsypało się niczym domek z kart. Alex właśnie wykopał ją z firmy. W poniedziałek jeszcze słodko pierdział, że jest najlepszym CMO jakiego świat nosi. A teraz - w piątek - dał jej pół godziny na opuszczenie stanowiska pracy...
Chief Marketing Officer - jak to dobrze brzmiało. Była najlepsza. Wszyscy w korpo doskonale o tym wiedzieli. Wszyscy. Była chwilami wredną suką, to fakt, ale nikt nie był w stanie osiągnąć tyle co ona. Sukces gonił sukces. Szkolenia, wyjazdy służbowe - była wszędzie. Zdobyła wszelkie stopnie wtajemniczenia w korporacji a CEO ją uwielbiał. O tak, sam Szycha Szyszek niemalże nosił ją na rękach.
A Alex ją zwolnił.
Właśnie dzisiaj.
Właśnie ją.
Właśnie Alex.

"To będzie chyba pierwszy mój całkowicie wolny weekend od kilku lat" - pomyślała Żaneta połykając te cholerne łzy, które nie przestawały lecieć.

***
Obudziła się koło południa z potwornym bólem głowy. Idąc do łazienki potknęła się o pustą butelkę po Martini Bianco. Odruchowo spojrzała na telefon. Sześć nieodebranych połączeń od mamy.
"Kurde, jak zwykle ma szósty zmysł" - zamruczała pod nosem. Postanowiła jeszcze nie oddzwaniać. Wzięła zimny prysznic. Poczłapała do kuchni po jakieś tabletki. Na blacie znalazła karteczkę od córki. Młoda była oczywiście na zbiórce harcerskiej. Jakim cudem Agata wyrosła na normalne dziecko, tego sama nie była pewna. Rzadko znajdywała czas dla niej, bo korpo było dla niej wszystkim. Wolała wyjechać w delegację niż spędzać czas w domu. Nie, żeby nie kochała córki, tylko najzwyczajniej w świecie zabawa w rodzinę ją nudziła.

***
Żaneta w końcu zadzwoniła do mamy. Zwlekała z tym do wieczora, bo sama nie wiedziała, jak jej to przekazać. To, że straciła pracę, to był przecież czubek góry lodowej. Nie ma żadnych oszczędności, nie ma samochodu, nie ma kasy na gigantyczny kredyt. Nie ma nic. Nawet wymarzony apartament  na dwudziestym drugim piętrze z widokiem na Pałac Kultury - nie był jej. Od lat firma dawała jej nowe auto z salonu jako ekstra premię. Niestety na odchodne i o to upomniał się Alex. Teraz zabrali jej wszystko - pracę, samochód, luksusowe życie i marzenia.
Nie zdążyła dobrze wyjaśnić co się stało, bo znów się rozryczała. Mama poczekała aż się uspokoi i powiedziała tylko tyle:
- Czekamy na Was kochanie.

***
Z jednej strony rozczuliło ją - twardą babę, że mama tak od razu zaprasza ją do siebie. Z drugiej jednak - po początkowym entuzjazmie dopadły ją wątpliwości. Co ona będzie robiła na tym zadupiu. Zadupiu - dokładnie tak zawsze myślała o Mamelkowie. Jeszcze nigdy tam nie była, odkąd mama za głosem serca tam się przeniosła, ale dla niej wszystko poza Warszawką było zadupiem.
Zawsze dziwiła się mamie, że tak od razu się tam odnalazła. Pan Zbyszek musiał mieć w tym oczywisty wkład, ale i tak nie mogła tego zrozumieć. Mama, która kochała Sadybę. Mama, która tam spędziła najlepsze lata swojego życia chwaląc ją nieustannie nagle, po pobycie w sanatorium bez wahania przeniosła się do Mamelkowa. Mieszkała tam już pięć lat i zawsze z niegasnącym entuzjazmem opowiadała o tym miejscu.
Ciekawe, jak można normalnie żyć poza stolicą...

***
Podróż pociągiem mocno ją wymęczyła. Grzecznie się przywitała, skubnęła kolację i położyła się spać. Pani Róża za to cały wieczór spędziła z Agatą. Wnuczka wyrosła i wypiękniała. Miała tylko takie smutne oczy. Takie sama jakie miała Żaneta. Matkę i córkę różniło chyba wszystko, ale oczy miały takie same.  Agata z wielką pasją opowiadała o harcerstwie. Okazało się, że pan Zbyszek wieki temu był zastępowym. Wspólnym opowieściom nie było końca.
Róży zrobiło się ciepło na sercu. Poszła do kuchni dokroić ciasta, które tak wszystkim smakowało. Halinka Maryniakowa na pewno się ucieszy jak jej jutro powie, że wnusia też pokochała jej jabłecznik.

***
Po śniadaniu Żaneta wybrała się na samotny spacer. Nawet przed sobą ciężko jej się było przyznać, że zwyczajnie była ciekawa tego Mamelkowa. Wyszła z domu, prosto przed siebie. Obejrzała się tylko na niebieski budynek, z którego wyszła by móc później tu trafić. Musiała przyznać, że pan Zbyszek miał gust. Dom, mimo że stary zrobił na niej dobre wrażenie. No i że wybrał właśnie jej mamę, to też o tym świadczyło.
Szła szybkim krokiem jakby się spieszyła. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że przecież NIGDZIE się nie spieszy. Zwolniła trochę i zaczęła się rozglądać. Ludzie mijali ją pozdrawiając skinieniem głowy i z  uśmiechem na twarzy. Początkowo sądziła, ze mylą ją z kimś aż w końcu stwierdziła, że oni są po prostu mili. Tak zwyczajnie, po ludzku - mili. Słońce świeciło wyjątkowo pięknie jak na listopad. Pomarańczowe liście szurały pod jej drogimi butami.
"To tyle co zostało z tamtego życia" - gorzko pomyślała Żaneta.

***
Na końcu drogi dostrzegła drewniany kościółek. Nigdy nie była specjalnie wierząca. Nie, żeby odrzucała istnienie Boga, ale jakoś nie pasował do niej i do jej korporacji. Teraz poczuła, że chce tam wejść. Nieśmiało zbliżyła się do drzwi świątyni. Nagle w progu ukazał się proboszcz Pszczółka.
- Witam - zaczął. - Pewnie jest pani córką pani Róży?
Żaneta stała oniemiała. Ta, która zawsze miała przygotowaną ciętą ripostę na każdy temat tego świata - nagle straciła rezon.
- Zapraszam serdecznie. Ja akurat wychodzę, bo obowiązki wzywają, ale kościół zostawiam otwarty.
Nic więcej. Zero tekstów "Jezus na Ciebie czeka", "Matka Boska Cię wzywa" - tylko po prostu "kościół zostawiam otwarty".
Weszła do środka. Przywitał ją specyficzny zapach starych, drewnianych kościołów. Wyjątkowy zapach nieporównywalny z niczym innym. Odruchowo przyklęknęła w ławce. Zamknęła oczy. Próbowała przypomnieć sobie jakąś modlitwę, którą jeszcze uczyła ją babcia, ale nie była w stanie.

***
Zaczęła być głodna i postanowiła wrócić do domu. Po drodze minęła kwiaciarnię. Zawsze kwiaty poprawiały jej nastrój. Cofnęła się i weszła do środka. Oniemiała. Poczuła się jak w magicznym, zaczarowanym ogrodzie. Kwiaty ułożone były w niezwykły sposób. Żaden gatunek nie wybijał się na pierwszy plan ale wspólnie tworzyły piękną całość. Z za kontuaru wychyliła się uśmiechnięta florystka.
- Dzień dobry, pani jest pewnie córką pani Róży. Ja mam na imię Teresa i to moje małe królestwo.
Kolejny raz dzisiaj rozpoznano ją jako córkę Róży mimo, że nigdy jeszcze tutaj nie była. "Ciekawe" - przemknęło jej przez głowę.
- Pewnie zastanawia się pani skąd ją znam - odezwała się Teresa jakby czytając jej w myślach. - Mama tak bardzo cieszyła się na pani przyjazd, że już chyba wszyscy tu na panią czekaliśmy.
Żaneta zarumieniła się. Ona nigdy nie miała czasu dla mamy. Rzadko dzwoniła, nigdy jej tu nie odwiedziła a ta jakby nigdy nic niewzruszenie ją uwielbiała.
- Jak dla mamy - przerwała jej rozmyślania pani Kowalik - to proponuję białe lilie. Pan Zbyszek zawsze jej je kupuje.
***
 - Kochanie, nie chciałabym się wtrącać w Twoje sprawy - zaczęła delikatnie Róża.
Żaneta lekko zesztywniała. Dwa tygodnie w Mamelkowie minęły szybko. Może nawet zbyt szybko, bo nie znalazła czasu nad rozczulaniem się nad sobą. Nie znalazła również czasu na wymyślanie dalszego planu życia.
Pomyślała, że mama chce ją zapytać o powrót do Warszawy.
- Ferie w szkole Agatki dobiegły końca. Musi wrócić do szkoły... - ciągnęła.
"A jednak - powrót do rzeczywistości" - poczuła znajomy ucisk, który towarzyszył jej nieustannie w każdej stresującej sytuacji.
- Jeśli się zgodzisz - rozmawiałam już z z panią Zosią - u niej w klasie jest wolne miejsce. A wójt Dolewski szuka akurat specjalisty do spraw promocji miasta. Nie jest to może praca tak dobrze płatna jak ta w stolicy...
Reszty słów już nie usłyszała, bo zakręciło jej się w głowie. Osunęła się na ziemię.

***
- Oj, ktoś tu przeszarżował ze swoim zdrowiem - zagaił ktoś w białym kitlu nad jej głową.
Z przerażeniem dostrzegła, że leży w szpitalu.
- Słyszy mnie pani? Nazywam się doktor Kowalik i przywiozłem panią wczoraj na mój dyżur.
Przemęczenie. Na szczęście to zwykłe przemęczenie. Za dużo pracy - dodał.
Zaczęła przypominać sobie wczorajszy wieczór. Mama znalazła dla niej najlepsze z możliwych wyjście z sytuacji a ona właśnie wylądowała w szpitalu.
- A do tego nie wolno się tak stresować w pani stanie - dodał z uśmiechem.
"W pani stanie?!?! O czym on do cholery mówi?!? Chyba nie do mnie?!?!
Odruchowo rozejrzała się po małej sali, ale zauważyła, że dwa łóżka obok niej są puste.
- Jest pani w ciąży, gratuluję.
Żaneta straciła przytomność po raz drugi.

***
Agatce bardzo podobała się nowa szkoła. Od razu zapisała się do drużyny harcerskiej, by móc kontynuować swoje hobby. W klasie szybko zyskała sympatię rówieśników, bo mimo że przyjechała z Warszawy, to nic a nic nie zadzierała nosa.
Żaneta początkowo nie mogła uwierzyć, że mimo ciąży Dolewski chce ją zatrudnić.
- Pani Żaneto, a co to za kłopot? - szczerze się zdziwił. - Nie pani pierwsza nie ostatnia w tym budynku z brzuszkiem będzie pracowała.

***
To tyle na dziś:) Miłego dnia:)
ps. są chętni na dalsze odcinki historii z Mamelkowa? Pisać dalej?
Gdyby co początek dziejów część I TU, część II TU.