Stary drewniany kościółek

Witajcie:)

Wójt Dolewski doskonale zdawał sobie sprawę, że dla innych był tu koniec świata a dla niego  - Mamelkowo było CAŁYM światem. Tak jak i inni mieszkańcy uwielbiał to miejsce i codziennie gratulował sobie w duchu pomysłu by przenieść się tu z ukochaną zaraz po ślubie.

***

Od kilku dni nie mógł sobie znaleźć miejsca. W niedzielę zaczynają się wielkie obchody "400 lecia  Mamelkowa". Wszystko przygotowane i zapięte niemalże na ostatni guzik... Niemalże... Obiecał proboszczowi, gdy ten jak co roku pomagał przy żniwach, że na pewno uroczystą mszę odprawią już w ICH kościele. I robił co mógł by tak się stało, ale prace wykopaliskowe zaczęły kuleć i bał się, że przez "miastową papierologię" pierwszy raz złamie dane słowo... A każdy przecież wiedział, że jak Dolewski da słowo, to świętość!

***

Że też kościelny musiał kopać akurat w tym roku koło tej starej gruszy, która jako jedyna ostała się z dawnego sadu. Są przecież jeszcze jabłonie i śliwy a on właśnie wybrał sobie TO drzewo. Co go też podkusiło?!? Niech to szlag - zaklął szpetnie Dolewski pod nosem. Ale z drugiej strony, to odkrycie sprawiło, że Mamelkowem zainteresowała się cała Polska! To własnie tu - odnaleziono zrabowany i uznawany do tej pory za zaginiony srebrny kielich opactwa tynieckiego z drugiej połowy XV wieku!!! Wójt do dziś - gdy budzi się w nocy - musi się uszczypnąć w rękę by poczuć, że to nie sen. Tyle szukania, tyle kłopotów a on odnalazł się właśnie tutaj. Jakby nigdy nic przeleżał całą wojnę pod tym owocowym drzewem. Pan Józio - kościelny z dziada pradziada - stał się niemalże z dnia na dzień bohaterem narodowym. Sam zawstydzony taką niespodziewaną atencją prawie nie wychodzi teraz z domu. No i też martwi się tak jak i Dolewski czy uda im się wygrać z czasem...

***

Wszystko zaczęło się pod koniec marca gdy kościelny zaczął wiosenne porządki. Zamarzyło mu się wykonać specjalny drenaż, by ocalić tych kilka staruteńkich drzew. Po ulewach wiecznie pozostawały długo utrzymujące się kałuże i drzewa zaczynały marnieć w oczach. Wiedział, że nie tylko proboszcz Pszczółka lubił zadumać się na ławeczce w starym sadzie. Drzewa dawały także schronienie zwierzętom, które nieustannie przygarniała siwiuteńka pani Jadwiga - gosposia księdza. Zresztą wielu mieszkańców Mamelkowa uznawało już za rodzinną tradycję, by w niedzielę po mszy pospacerować po przykościelnych alejkach małego, ale niezwykle urokliwego ogrodu. A przez te sakramenckie kałuże zaczynało się robić coraz mniej przyjemnie... Ksiądz nie miał do tego głowy, bo oprócz kościelnych obowiązków zawsze znalazło się jakieś inne zajęcie. Aktualnie pomagał przy rozbudowie Domu Kultury.
Doktor Kowalik wraz z wójtem Dolewskim przy cotygodniowej sobotniej partyjce brydża wymyślili kolejną rzecz. Tym razem zdecydowali, że musi w Mamelkowie powstać miejsce, w którym młodzież po przyjściu ze szkoły będzie mogła rozwinąć swoje zainteresowania. Do tego idealnie nadawał się budynek istniejącego już Domu Kultury. Ma być mini sala widowiskowa, klub szachowy, koło lingwistyczne i klub młodego archeologa. Kto wie, może czterystuletnia ziemia Mamelkowa kryje więcej tajemnic?

***

W piątek tuż przed dziewiątą Dolewski odebrał długo wyczekiwany list polecony. Wstrzymał na chwilę oddech i poczuł, że po plecach spłynęła mu stróżka potu... Wszystko zależało od decyzji jednej osoby. Całe obchody "400 lecia Mamelkowa" stanęły pod znakiem zapytania. Nie było wiadomo czy pan Witold Skorupka - Wojewódzki Konserwator Zabytków - da zielone światło...
Przekopano chyba już każdy skrawek ziemi i obmacano wszystkie ściany w kościele. Swoją drogą na terenie należącym do parafii zrobili taki drenaż, którego by się sam pan Józio nie powstydził!
Zaginiony srebrny kielich opactwa tynieckiego był nie lada historycznym kąskiem, ale człowiek jak wiadomo chce zawsze więcej! A nóż widelec ktoś tu jeszcze coś podrzucił lata temu i czeka tylko na odnalezienie.

Drżącą dłonią zaczął łapczywie otwierać kopertę. Nie wytrzyma już ani minuty dłużej w tej niepewności. Szybko przebiegł oczami po obszernym tekście. Linijka po linijce starał się wyłuskać tę najważniejszą wiadomość. W końcu znalazł. O mało nie zemdlał z wrażenia, tym bardziej, że dzisiaj wyszedł z domu bez śniadania. Był cały przejęty, że nie dał rady nic wcisnąć. Wiedział, że dzisiaj ma być ostateczny termin decyzji.

Kilka mało znaczących liter zlały się w bardzo ważną treść.
Z - jak ziemia, którą miesiącami męczono z każdej strony; E - jak ewakuacja, wszystkich zwierząt, które przygarnęła pani Jadwiga; Z - jak zmęczenie, które dopadało wszystkich przez ten czas; W - jak wiadomość, na którą czekano tak długo; A - jak analizy, których robiono chyba setki, by sprawdzić czy skarb jest prawdziwy; L - jak losy całych obchodów, które stały pod znakiem zapytania; A - jak alarm, który wszczęto chyba w całym województwie, bo ta sprawa była priorytetowa; M - jak Mamelkowo, gdzie przeżył swoje najpiękniejsze lata i zaczęła się ta cała historia.

Zezwalam - najpiękniejsze słowa jakie mógł przeczytać.

Dolewskiemu do szczęścia nie potrzeba było nic więcej. Chwycił kurtkę, którą rano niedbale rzucił na krzesło i ruszył w stronę Domu Kultury. Chciał najpierw powiadomić proboszcza Pszczółkę, że zgodnie z planem obchody "400 lecia Mamelkowa" rozpoczną się uroczystą mszą w ICH kościele...

***
Powstał drewniany kościółek. Niemalże totalnie odwzorowany od KIRSTY ELSON poszukajcie TU.  (Albo wpiszcie w wyszukiwarkę - kirsty elson chapel). Cóż, nie mogłam się oprzeć!!!

Ale historia już całkowicie mojego autorstwa:)))
Miłego dnia! Pa:)