Kronika rodzinna...

Witajcie:)

Dziś mam dla Was baaardzo osobisty wpis. 

"Wiek nie uchroni cię przed miłością.

Lecz miłość, do pewnego stopnia,

uchroni cię przed wiekiem." 

 Jeane Moreau

Historia ta przywraca wiarę w długoletnie dobre związki. W rodzinne więzi, w szacunek. Siedemdziesiąt jeden lat w związku małżeńskim!!!

Moi Dziadkowie...
Moja Babcia miała narzeczonego. Przyszła wojna. Przyszły wieści, że on związał się z kimś innym. Ma dzieci, stworzył rodzinę. Gdzieś tam w sercu na samym dnie, dla niego było zawsze miejsce... Do Dziadka gdy się przekomarzali mawiała "ja dla Ciebie nie urosłam!"

Po wojnie okazało się, że wieści były nieprawdziwe. Zazdrosna koleżanka "uprzejmie doniosła" niesprawdzoną plotkę... Dzieci owszem były, ale kobiety, u której on wynajmował pokój. Nie on był ojcem...

Niemcy szybko ustanowili swój porządek. Zaczęły się wywózki do przymusowej pracy. Babcia jak mówiła, trafiła dobrze. Do dobrej kobiety - wdowy z dziećmi, która sama nie umiała zająć się własnym gospodarstwem. Babcia okazała się dla niej wybawieniem. Umiała szyć, oporządzić zwierzęta, gotować, sprzątać.
Dziadek nie miał tyle szczęścia. Gospodarz, do którego trafił, okazuje się złym człowiekiem. Bez mrugnięcia oka zabija Polaka, który u niego pracował... Dziadek ryzykując wiele - ucieka. Trafia do następnego gospodarza u którego pracuje już do końca.

Pewnego dnia w sąsiednim gospodarstwie ujrzał atrakcyjną dziewczynę, do której zagaił po niemiecku. A ta z zawadiackim uśmiechem odpowiedziała mu... czystą polszczyzną! Dziadka trafiło od razu. Babcia była nieugięta. Owszem, ten młody człowiek też jej się podobał i był miły, ale nie w głowie jej były amory.

Po jakimś czasie ten młody człowiek ciężko zachorował. Los jego ważył się na szali... Mógł przecież zostać uznanym za zbędnego w gospodarstwie... Nie pomagał, nie pracował, wymagał opieki... I tej opieki udzieliła mu właśnie ta miła dziewczyna. Dziadek gdy wydobrzał, napisał list do swojej Mamy, w której opisał swoją chorobę i koleżankę, która mu pomogła. Ta wzruszona całą sytuacją wysłała Babci piękną chustę i zaprosiła do siebie do domu, do dużego gospodarstwa.

Cały pobyt pozostałby miło zapamiętany, gdyby nie fakt, że pani domu stwierdziła, że ta dziewczyna pasuje jej bardzo, ale... do starszego syna! To on miał przejąć całe gospodarstwo po ojcu (którego rozstrzelali Niemcy) a taka zaradna dziewczyna by  była dla niego wielkim skarbem.

Do Babci doszła ta rozmowa. Było jej niezmiernie przykro! Powiedziała co myśli na ten temat i zapragnęła jak najszybciej opuścić to miejsce. Dziadek też uniósł się honorem. Mimo, że Matka przeprosiła, to gdzieś tam niesmak pozostał...

Dorobili się czworo dzieci. Trzech córek i upragnionego syna. (Dwa razy Babcia poroniła... Chłopców nie mogła donosić).

Sześcioro wnucząt podarowało im sześcioro prawnucząt. Do kolekcji doszły też dwa pra-prawnuki:)

***
Dziadek - odkąd sięgam pamięcią - zawsze wracając z zakupów przynosił Babci czekoladę Wedla z napisem "JEDYNA."

***
Dziadek całe życie pracował zawodowo. Na barkach Babci spoczęło wychowanie dzieci i opieka nad domem. Po wojnie Dziadek kontynuował naukę. Babcia czytała za niego wszystkie lektury i pisała mu streszczenia. Dziadek by utrzymać całą rodzinę pracował całymi dniami. Nie miał czasu na lektury. Uczył się do egzaminów ale na kolejne książki brakowało mu sił. Dyrektor liceum gratulując Dziadkowi egzaminu dojrzałości, gratulował również Babci, wiedząc że to ona mu we wszystkim pomagała.

***
Dziadek był złotą rączką. Umiał wszystko naprawić. Śmialiśmy się, że z trzech zepsutych długopisów jest w stanie złożyć suszarkę. Kompletnie nie umiał gotować. Mówił zawsze, że codziennie modli się, by to on pierwszy umarł, bo w innym razie to on umrze z głodu.

Modlitwy zostały wysłuchane.

***
Dziadek całe życie był wysokim, postawnym mężczyzną. Z czasem i on stawał się przychylony do ziemi. Malał. Zaczął chodzić już o lasce. Trzy lata temu miał wypadek. Wybrał się jak co niedzielę do kościoła. Padało, więc zamiast laski wziął parasol. Poślizgnął się i złamał biodro. Natychmiastowa operacja. Rezygnacja w jego oczach. Przykuty do łóżka zapadł się w sobie, wychudł, zmalał jeszcze bardziej. Krótko po wypadku byliśmy akurat w PL. Widoku Dziadka nie zapomnę do końca życia. Wyglądał jakby leżał na katafalku. Z zamkniętymi oczami bez jakichkolwiek oznak życia...
Siedziałam na brzegu jego łóżka i rozmawiałam z moją ukochaną Chrzestną - jego najstarszą córką. Ciocia opowiadała właśnie o tym wypadku. W pewnym momencie ze złością powiedziała, że te wszystkie jego parasole i laski powinna mu powyrzucać! Na to Dziadek zagrzmiał tubalnym tonem:
- ELŻBIETA!!! TY MI NIC JUŻ NIE WYRZUCAJ!!!

Po tygodniu Dziadek nabrał sił i uwierzył, że jeszcze może żyć. Zaczął żmudną rehabilitację. Codziennie zmagał się ze słabościami ciała jeszcze przez dwa lata. Praktycznie cały czas jeszcze był "na chodzie".
Wówczas role się odwróciły. To dzieci przejęły opiekę nad rodzicami. Codzienność była trudna.
Egzamin z miłości zdany celująco...

***
Babci nigdy nie pamiętam płaczącej. Swój żal czy ból chowała głęboko. Zawsze była wesoła, gadatliwa i w nieustannym ruchu. Zawsze dawała nam pieniądze "na lody" i rozpieszczała słodyczami.
Wychowywali ją Dziadkowie. O Matce mówiła niewiele. Lubiła za to opowiadać o swoim ukochanym Dziadku. Czasami wspomniała też o surowej Babce. Zawsze powtarzała, że nie chce być taka jak ona.
I nigdy nie była!!!

Po śmierci Dziadka zmieniła się właściwie z dnia na dzień w zniedołężniałą wymagającą nieustannej opieki osobę.
Tę dziewięćdziesięcioośmioletnią kobietę złamał dopiero ciężar śmierci kochanego męża... Trzy miesiące po NIM odeszła i ONA...

***
Dziadek zmarł w październiku. W styczniu, tuż przed śmiercią Babci objawił jej się w sennym majaku... Ubrany był w białą komżę i w ręku trzymał koszyczek do święconki. Przyszedł po NIĄ...

***
Wkleiłam Wam ulubione zdjęcie moich Kochanych Dziadków:) Jedno z ostatnich... Roześmiani i zakochani.
Siedemdziesiąt jeden lat razem, dopóki śmierć nas nie rozłączy!


To tyle na dziś. Pa:)