Witajcie:)
Domki dotarły do nowej właścicielki, więc mogę już pokazać:)
Tak mi się spodobała zabawa w domkowe dekoracje na plastrze drewna, że znów się za to zabrałam:)
Boże Narodzenie tuż za rogiem, dlatego moje domki już mocno zimowe i świąteczne.
Paweł i Marcin znali się od zawsze. Nawet do bidula trafili tego samego dnia i tego samego dnia go opuścili...
Później ich drogi się rozeszły. Inne domy, szkoły, inne życie.
***
Paweł początkowo nie chciał zgodzić się na propozycję żony, by po śmierci teścia sprzedać jego dom. Kochał go mocną męską miłością. Chwilami szorstką i nieporadną. Ale to właśnie on zastępował mu jego własnych rodziców, których nigdy nie poznał. Nie mógł sobie wyobrazić by po tym domu chodził ktoś obcy... Po domu, który tatuńcio - jak czule nazywał teścia - właściwie wybudował sam. Widać w nim było też rękę i serce teściowej, która zmarła zbyt szybko by mógł jej przekazać radosną nowinę, że znów zostanie babcią...
***
Siedział przed kominkiem wtulony w żonę i rozmyślał.
- Mężu, nad czym tak dumasz?
- Nad tym, że jednak trzeba będzie to zrobić...
- O czym mówisz Pawełku?
- Trzeba sprzedać ten dom... Martwię się tylko o ludzi, którzy tu mają zamieszkać. Będziemy BARDZO bliskimi sąsiadami... A jak się nie dogadamy?
- No co Ty! - powiedziała głośno Anka. - Tato nad tym czuwa. Zawsze miał nosa do dobrych ludzi. Zaufaj mi, będzie dobrze - dodała z pewnością w głosie.
***
Nie mogła zasnąć. Sama mocno denerwowała się jutrzejszym dniem. Przy Pawle udawała, że wszystko jest w porządku, ale tak naprawdę martwiła się.
A jeśli faktycznie Ci ludzie okażą się okropni? Albo będą strasznie głośni a oni tak cenili spokój jaki tu mieli...
Nie mogła dać po sobie poznać, że też się boi. Potrzebowali tych pieniędzy bardzo i to było jedyne rozwiązanie. Szczególnie teraz gdy jest w ciąży a Paweł miał wypadek i pewnie szef zwolni go z pracy...
***
Obudził się w dobrym nastroju. Śnił mu się tatuńcio, który siedział w tej swojej ulubionej koszuli w kratę i czytał książkę. Oderwał się od niej tylko na chwilę i powiedział z uśmiechem:
- Synku, wszystko będzie dobrze!
***
Spotkanie zaplanowane było na 9.30. Miał jeszcze dwie godziny. Anka wyszła z psem.
Zaparzył kawę i zabrał się do gotowania owsianki. Zadzwonił telefon.
- Halo, czy to pan Paweł Brzeziński? - spytał nieznajomy kobiecy głos w słuchawce. - Czy moglibyśmy przyjechać obejrzeć dom już teraz? Jesteśmy w pobliżu - dodała szybko.
- Dobrze - zaczął nerwowo Paweł. - W sumie chcieliśmy pokazać ten dom wspólnie a żona wyszła z psem na spacer...
- Może zdąży do tego czasu wrócić - rzuciła kobieta. - To zaraz będziemy.
Nie minęło 10 minut a na podjeździe pojawił się zielony samochód. Paweł wziął kule i pokuśtykał do furtki.
Z auta energicznie wyszła młoda uśmiechnięta kobieta z wyraźnie zarysowanym ciążowym brzuszkiem. Za nią szybko wyskoczył - na oko - pięcioletni chłopiec.
- Dzień dobry - zamachała radośnie w stronę Pawła. - To ja dzwoniłam, mam na imię Agnieszka, to Dawid - wskazała na chłopca.
Z pojazdu niezdarnie wychodził o kulach mężczyzna.
- A to mój mąż Marcin - jak widać znajdą się wspólne tematy - pokazała dłonią jego złamaną nogę.
Paweł nie wierzył własnym oczom. Marcin! Ten Marcin, z którym przez sześć długich lat byli w bidulu nierozłączni. Poznali się od razu. Padli sobie w ramiona bez słów.
Tatuńcio miał rację! Będzie dobrze!
***
Dziś dość długo, ale musiałam przecież Wam opisać historię mieszkańców tych dwóch domków:)
Dobrej niedzieli! Paaa:)
